دومین همنشینی «سینما و ادبیات» به منظور گفت و شنود درباره‌ی «موسیقی و سینما» بیشتر به بررسی جزئی‌تر مباحث کلیِ رد و بدل‌شده در همنشینی پیشین اختصاص داشت؛ از یک سو مسئله‌ی سوءتفاهم‌برانگیز «سواد آهنگساز» و از سوی دیگر بحث میزان استقلال یا وابستگی آهنگساز به ایده‌ها یا خواسته‌های کارگردان و میزان و چگونگی تداخل و درهم‌شدگی جهان تالیفی این دو.
از این منظر حضور زوج کیوان علیمحمدی و امید بنکدار که کارنامه‌ی فیلمسازی‌شان نمایانگر برداشت‌ها و دیدگاه‌های متفاوتشان نسبت به مولفه‌های ساختاری و روایی «سینما»ست، می‌توانست وجوه کمترپرداخته‌شده‌ای از کارکرد و کاربرد موسیقی برای سینما را رخنمون کند.
با این پیش‌فرض چنین برآورد شد که روبه‌رو‌شدن نظرات این دو فیلمساز، با آرای آهنگساز شناخته‌شده‌ای چون فردین خلعتبری -که به‌واسطه‌ی تنوع گونه‌های کارنامه‌ی کاری‌اش در سینما از شناخت کاملی نسبت به موازین و مناسبات سینمای ایران، دست کم در دهه اخیر برخوردار است- برآیند این گفت‌وگو را برای خواننده‌ی پی‌جو و پیگیر این قبیل مباحث، جذاب و چه بسا آموزنده کند.
در این میان می‌ماند یاد و خاطره‌ی آن دوست محترم، دانا و هوشیار که آن روز کنار ما نشست و دقیق شنید و منسجم صحبت کرد تا از ما با خاطره‌ای خوش خداحافظی کند. در روزگار درهم‌شده‌ی پیش‌رو، جای خالی همایون خسروی‌دهکردی بیش از پیش بر یاد ما وزن خواهد داشت.
حسین عصاران (پژوهشگر موسیقی و ترانه)
