سهیل سمی:
دلالان بورس وال‌استریت را در سالن‌های معروف محل کارشان در نظر بگیرید. همه غرق هیجان. دست‌ها لرزان. چشم‌ها دوخته به ارقام و علائم روی تابلوها. همه در حال فریاد‌زدن. هر لحظه و هر لحظه. بدون وقفه. اینان به تمامی درگیر لحظه‌ی حال و شاید آینده‌اند، آینده‌ای بسیار نزدیک. شاید چند ثانیه دیگر. این افراد در ساعاتی که در محل کارشان هستند، با فشار روانی شدیدی که تحمل می‌کنند، در واقع، هیچ گذشته‌ای ندارند. نه گذشته‌ای دارند، نه خاطره‌ای، نه درک و دریافتی از زندگی و معنایش. روشن است که حتی دلال‌های بورس هم نمی‌توانند همه‌ی عمرشان را در این حالت بگذرانند. این نوع زندگی در محل کار اگر دائمی باشد به زوال عقل و مسخ آدمیزاد ختم می‌شود. همه‌ی آنها آرزو دارند پول کافی برای خودشان و خانواده‌هایشان تهیه کنند و اگر عاقل باشند بازنشسته شوند تا بعد ببینند کجای کار ایستاده‌اند و اصلاً زندگی چیست. آنچه این افراد با آن سروکار دارند زمان کرونولوژیک است، آن هم فقط در محور رو به آینده‌اش.
