همایون خسروی‌دهکردی :
آنتونیونی و فلینی را پرچمداران شکل خاصی از نئورئالیسم دانسته‌اند. شکلی درونی و باطنی، نابسامانی و ناسازگاری در هستی مدرن، غربت و مظلومیت عشق درونمایه اصلی آثار آنتونیونی هستند. آنتونیونی تحلیلگر دقیق و بی‌طرف ضمیر آدم‌ها، به ویژه بورژوازی بود.
پیشینه
ایتالیا هم مانند امریکا و فرانسه جزو مدعیان اختراع سینماست. کینوسکوپ آلبرینی و قبل از آن تیاتروگراف پاول و کرونوفتوگراف دمه‌نی، نشانه‌هایی از وجود سینما و نمایش‌های پرده‌ای در سال ۱۸۹۵ و سال‌های قبل تا قرن هجدهم بوده‌اند. فیلوتئو آلبرینی هرچند در سال ۱۸۹۵ دستگاه خود را به ثبت رساند ولی تا سال ۱۹۰۵ که تولید فیلم را در رقابت با آمبروزیو آغاز کرد، بازار در اختیار فرانسوی‌ها بود. «آمبروزیو» «چینه» و «ایتالیا» نخستین شرکت‌های ایتالیایی بودند و همان‌طور که در شماره‌های مختلف سینما و ادبیات دیده‌اید غیر از رم، تورین و میلان هم در آن زمان جزو مراکز سینمایی محسوب می‌شدند. سینمای ایتالیا به دلایلی که قبلاً اشاره کردیم سینمای آثار مجلل و تاریخی بود. نام جووانی پاسترونه -که بعدها خود را پی‌یرو فوسکو نامید- و فیلم کابیریا (۱۹۱۴) -که گویا الهام‌بخش گریفیث هم بود- به‌عنوان یکی از آغازگران در دهه ۱۹۱۰ آمده است. عنوان‌هایی مثل ماسیست و پهلوان‌های دیگر در فیلم‌های این دوره پدیدار شدند. در همین دهه ظهور ستاره‌‌های زن همچون لیدا بورلی و ماریو کازرینی نیز جزو خصیصه‌های سینمای آن دوران ایتالیا بود. در مورد این گرایش سینمایی یعنی فیلم‌های پرهزینه، حضور مردان تنومند و ستارگان زن زیبارو که دوران موفقی را برای سینمای ایتالیا رقم زد بسیار گفته‌اند و دلایل مختلفی را برای ظهور این نوع سینما نام برده‌اند. در کنار این جنبش در سینمای صامت ایتالیا سینمای موسوم به وریستی۱ نیز چند اثر مهم تولید کرد. تنها به ذکر نام فیلم «گم‌شده در تاریکی» (نینو مارتولیو، ۱۹۱۴) که بعدها در مرکز سینمای تجربی مطرح شد، اکتفا می‌کنیم. البته تعداد فیلم‌های وریستی چندان زیاد نبود.
